Kodeks etyczny psychoterapeuty

Polski Instytut Psychoterapii Integratywnej MKN
jako czło­nek orga­ni­za­cyj­ny Polskiej Federacji Psychoterapii, jako kodeks etycz­ny przyjął
Kodeks Etyki zawo­do­wej Polskiej Federacji Psychoterapii

 

Preambuła

Psychoterapeuta (Używając okre­śle­nia psy­cho­te­ra­peu­ta mamy na myśli kobie­ty i męż­czyzn wyko­nu­ją­cych ten zawód. Używając okre­śle­nia pacjent/klient mamy na myśli kobie­ty i męż­czyzn będą­cych odbior­ca­mi usług psy­cho­te­ra­peu­tycz­nych) sta­ra się przy­czy­niać do dobra osób, z któ­ry­mi ma kon­takt zawo­do­wy; pacjentów/klientów, uczniów, osób kon­sul­to­wa­nych, psy­cho­te­ra­peu­tów w super­wi­zji czy uczest­ni­ków badań. W swo­ich dzia­ła­niach zawo­do­wych pre­zen­tu­je uczci­wość i sza­cu­nek dla god­no­ści osób, z któ­ry­mi ma kon­takt zawodowy.

Będąc świa­do­my nie­rów­no­ści w rela­cjach zawo­do­wych jest wraż­li­wy na moż­li­wość wyko­rzy­sta­nia swo­jej prze­wa­gi pod­czas lub po zakoń­cze­niu psy­cho­te­ra­pii czy innej rela­cji zawodowej.

Psychoterapeuci będą­cy człon­ka­mi Polskiej Federacji Psychoterapii dekla­ru­ją prze­strze­ga­nie poniż­szych zasad ety­ki zawodowej.

 

Wstęp

Standardy etycz­ne psy­cho­te­ra­peu­ty wyni­ka­ją z ogól­nie przy­ję­tych norm etycz­nych, a w szczególności: 

1. Standardy etycz­ne zawo­du psy­cho­te­ra­peu­ty słu­żą ochro­nie pacjentów/klientów przed nie­etycz­nym sto­so­wa­niem psy­cho­te­ra­pii przez psy­cho­te­ra­peu­tów i oso­by szko­lą­ce się w psychoterapii.
2. Standardy etycz­ne zawo­du psy­cho­te­ra­peu­ty sta­no­wią pod­sta­wę skarg i/lub pro­ce­dur odwoławczych.
3. Standardy etycz­ne psy­cho­te­ra­peu­ty odno­szą się jedy­nie do jego dzia­łań zawo­do­wych i funk­cji zwią­za­nych z zawo­dem psy­cho­te­ra­peu­ty. Kodeks etycz­ny nie odno­si się do dzia­łań nie­zwią­za­nych i nie mają­cych wpły­wu na aktyw­ność jako psychoterapeuty.
4. Pacjentem/klientem jest każ­dy uczest­nik psy­cho­te­ra­pii indy­wi­du­al­nej, gru­po­wej, małżeńskiej/rodzinnej, tre­nin­gu gru­po­we­go zwią­za­ne­go z psy­cho­te­ra­pią (inter­per­so­nal­ny, wraż­li­wo­ści, roz­wo­ju oso­bi­ste­go, gru­pa wspar­cia itp.).

 1. Świadomość psy­cho­te­ra­peu­ty w pro­ce­sie psychoterapii

1. Psychoterapeuta jest świa­do­my jak jego poglą­dy, sys­tem prze­ko­nań, war­to­ści, potrze­by i ogra­ni­cze­nia oso­bi­ste wpły­wa­ją na jego pra­cę. Jeżeli jego oso­bi­ste pro­ble­my, kon­flik­ty ogra­ni­cze­nia mogą nara­zić na szko­dę odbior­cę jego usług, poszu­ku­je super­wi­zji albo kon­sul­ta­cji albo psy­cho­te­ra­pii wła­snej albo nie podej­mu­je dzia­łań zawo­do­wych, kie­ru­jąc pacjenta/klienta do wła­ści­we­go specjalisty.
2. Dla wypeł­nie­nia swo­ich zadań psy­cho­te­ra­peu­ta powi­nien mieć moż­li­wość zacho­wa­nia swo­bo­dy dzia­łań zawo­do­wych, zgod­nie ze swo­im sumie­niem i współ­cze­sną wie­dzą psychoterapeutyczną.

 2. Zakaz dys­kry­mi­na­cji i sza­cu­nek dla innych

1. W swo­jej aktyw­no­ści zawo­do­wej psy­cho­te­ra­peu­ta sza­nu­je pra­wo innych osób do posia­da­nia war­to­ści, poglą­dów i postaw odmien­nych od jego własnych.
2. Psychoterapeuta nie dys­kry­mi­nu­je pacjenta/klienta z uwa­gi na wiek, płeć, rasę, naro­do­wość, reli­gię, orien­ta­cję sek­su­al­ną, nie­peł­no­spraw­ność, świa­to­po­gląd, wykształ­ce­nie, język czy sta­tus społeczno-ekonomiczny.

 3. Przeciwdziałanie cier­pie­niu w pro­ce­sie psychoterapii

Psychoterapeuta podej­mu­je wysi­łek zgod­nie z naj­lep­szą prak­ty­ką psy­cho­te­ra­peu­tycz­ną, by zmi­ni­ma­li­zo­wać ewen­tu­al­ną dotkli­wość czy cier­pie­nie swo­ich pacjentów/klientów czy osób, z któ­ry­mi pro­wa­dzi super­wi­zję – tam, gdzie są nie­unik­nio­ne i przewidywalne.

 4. Kompetencja i roz­wój zawo­do­wy psychoterapeuty

1. Psychoterapeuta powi­nien ogra­ni­czyć swo­ją prak­ty­kę do metod i obsza­rów, w któ­rych nabył odpo­wied­nie kom­pe­ten­cje poprzez szko­le­nie lub doświad­cze­nie. W nowych obsza­rach, gdzie nie powsta­ły stan­dar­dy szko­le­nio­we powi­nien pod­jąć odpo­wied­ni wysi­łek by pod­nieść swo­je umie­jęt­no­ści i unik­nąć zaszko­dze­nia pacjentowi/klientowi.
2. Psychoterapeuta jest zobo­wią­za­ny do sta­łe­go pod­no­sze­nia kwa­li­fi­ka­cji i aktu­ali­za­cji wiedzy.
3. Psychoterapeuta nie podej­mu­je się zadań i nie uczest­ni­czy w dzia­ła­niach (wykła­dy, semi­na­ria, wywia­dy, aktyw­ność w środ­kach maso­we­go prze­ka­zu), któ­re nie są zgod­ne ze stan­dar­da­mi zawo­do­wy­mi zapi­sa­ny­mi w niniej­szym Kodeksie.
4. Psychoterapeuci, w mia­rę moż­li­wo­ści powin­ni brać czyn­ny udział w pra­cach towa­rzystw psychoterapeutycznych.

 5. Dane nauko­we i kli­nicz­ne w prak­ty­ce psychoterapeuty

1. Psychoterapeuta w swo­ich decy­zjach zawo­do­wych a tak­że wygła­sza­jąc publicz­ne oświad­cze­nia opie­ra się na aktu­al­nej wie­dzy nauko­wej i klinicznej.
2. Metody i tech­ni­ki sto­so­wa­ne w pro­ce­sie tera­peu­tycz­nym mają słu­żyć celom tera­peu­tycz­nym i roz­wo­jo­wym klienta.

 6. Superwizja w prak­ty­ce psychoterapeuty

1. Psychoterapeuta jest zobo­wią­za­ny do super­wi­zo­wa­nia swo­jej pra­cy zawodowej.
2. Superwizor uni­ka sytu­acji podwój­nych rela­cji z super­wi­zo­wa­nym psy­cho­te­ra­peu­tą, któ­re mogą zakłó­cić pro­ces superwizjii.
3. Superwizor, któ­ry stwier­dzi naru­sze­nie ety­ki zawo­do­wej jest zobo­wią­za­ny do skon­fron­to­wa­nia psy­cho­te­ra­peu­ty z jego pro­ble­mem i zale­ce­nia środ­ków zmie­rza­ją­cych do roz­wią­za­nia stwier­dzo­nych trudności.

 7. Poufność/ tajem­ni­ca zawodowa

1. Psychoterapeuta jest zobo­wią­za­ny do zacho­wa­nia pouf­no­ści doty­czą­cej wszyst­kich infor­ma­cji, w jakich posia­da­nie wszedł w związ­ku z wyko­ny­wa­niem psychoterapii.
2. Jeżeli ist­nie­ją oko­licz­no­ści ogra­ni­cza­ją­ce zacho­wa­nie pouf­no­ści psy­cho­te­ra­peu­ta infor­mu­je o tym pacjentów/klientów przed roz­po­czę­ciem dzia­łań zawo­do­wych oraz wte­dy, gdy poja­wia się taka konieczność.
3. Psychoterapeuta oma­wia pouf­ne infor­ma­cje doty­czą­ce psy­cho­te­ra­pii czy super­wi­zji jedy­nie z psy­cho­te­ra­peu­ta­mi, psy­chia­tra­mi, psy­cho­lo­ga­mi w szcze­gól­nie uza­sad­nio­nych oko­licz­no­ściach i w nie­zbęd­nym zakre­sie, zacho­wu­jąc ano­ni­mo­wość pacjenta/klienta, jeśli to moż­li­we. W przy­pad­ku, gdy klient utra­cił zdol­ność samo­kon­tro­li psy­cho­te­ra­peu­ta podej­mu­je inter­wen­cję mają­cą na celu zmi­ni­ma­li­zo­wa­nie, bądź wyeli­mi­no­wa­nie zagrożenia.
4. Dokonywanie zapi­sów na wszel­kich nośni­kach prze­ka­zu infor­ma­cji pod­czas tera­pii wyma­ga zgo­dy pacjenta/klienta albo pisem­nej zgo­dy jego praw­ne­go pełnomocnika.
5. W przy­pad­ku, kie­dy psy­cho­te­ra­peu­ta chce się posłu­żyć infor­ma­cja­mi o pacjencie/kliencie w wykła­dach lub publi­ka­cjach, musi uzy­skać na to jego zgo­dę i zadbać o to, by pacjent/klient nie został ziden­ty­fi­ko­wa­ny. Psychoterapeuta jest zobo­wią­za­ny do zapew­nie­nia ano­ni­mo­wo­ści pacjenta/klienta poprzez zmia­nę jego imie­nia, nazwi­ska i innych danych, zasto­so­wa­nie róż­nych form kamu­fla­żu w opi­sie pacjenta/klienta, oma­wia­jąc jego problem.
6. Konsultując, super­wi­zu­jąc czy bio­rąc udział w pro­fe­sjo­nal­nych wystą­pie­niach doty­czą­cych swo­ich pacjentów/klientów prze­ka­zu­je jedy­nie takie infor­ma­cje, któ­re nie umoż­li­wia­ją iden­ty­fi­ka­cji pacjenta/klienta.
7. W przy­pad­ku, kie­dy publicz­ne lub pry­wat­ne insty­tu­cje zwró­cą się z pisem­nym wnio­skiem o udo­stęp­nie­nie infor­ma­cji doty­czą­cych pacjenta/klienta, psy­cho­te­ra­peu­ta sto­su­je się do obo­wią­zu­ją­cych prze­pi­sów pra­wa w tym zakre­sie. W takim przy­pad­ku psy­cho­te­ra­peu­ta podej­mu­je na ten temat roz­mo­wę z pacjentem/klientem i dzia­ła w spo­sób naj­bar­dziej korzyst­ny dla pro­ce­su terapeutycznego.
8. Nawiązując kon­takt z pacjentem/klientem, w życiu któ­re­go mogą zaist­nieć oko­licz­no­ści wyjąt­ko­we ogra­ni­cza­ją­ce jego odpo­wie­dzial­ność za sie­bie, psy­cho­te­ra­peu­ta pro­si o wska­za­nie przez pacjenta/klienta innej oso­by, do któ­rej będzie mógł on się zwró­cić w sytu­acji kryzysowej.
9. Psychoterapeuta jest zobo­wią­za­ny do ochro­ny auto­no­mii pacjenta/klienta i zagwa­ran­to­wa­nie mu dys­kre­cji tak­że w sytu­acjach, gdy pro­ces tera­peu­tycz­ny sta­no­wi część szer­szych dzia­łań lecz­ni­czych pod­ję­tych wobec pacjenta/klienta na pole­ce­nie insty­tu­cji pań­stwo­wych lub orga­ni­za­cji społecznych.

 8. Świadoma zgo­da klienta/pacjenta i kontrakt

1. Psychoterapeuta pro­wa­dzi swo­je dzia­ła­nia zawo­do­we jedy­nie w ramach uzgod­nio­nej w kontr­ak­cie rela­cji zawodowej.
2. Psychoterapia wyma­ga zgo­dy pacjenta/klienta.
3. W przy­pad­ku oso­by nie­peł­no­let­niej psy­cho­te­ra­peu­ta powi­nien sta­rać się uzy­skać jej zgo­dę, jak rów­nież jej przed­sta­wi­cie­la usta­wo­we­go lub oso­by fak­tycz­nie opie­ku­ją­cej się pacjentem/ klientem.
4. Najwcześniej jak to moż­li­we i pomoc­ne, psy­cho­te­ra­peu­ta oma­wia z pacjentem/klientem nastę­pu­ją­ce wymo­gi zwią­za­ne z pro­ce­sem psy­cho­te­ra­pii: inten­syw­ność i praw­do­po­dob­ny czas trwa­nia tera­pii, opła­ty, tajem­ni­cę zawo­do­wą, super­wi­zo­wa­nie tera­pii i inne tema­ty waż­ne dla pacjenta/klienta, a tak­że pro­ce­du­rę zło­że­nia skar­gi i odwołania.
5. Psychoterapeuta nie podej­mu­je psy­cho­te­ra­pii z pacjentem/klientem pozo­sta­ją­cym w tera­pii z innym psy­cho­te­ra­peu­tą, chy­ba, że jest to czę­ścią uzgod­nio­ne­go pla­nu psy­cho­te­ra­pii. W przy­pad­ku wąt­pli­wo­ści psy­cho­te­ra­peu­ta wyja­śnia je infor­mu­jąc o tym pacjenta/klienta.
6. Podczas zawie­ra­nia kon­trak­tu psy­cho­te­ra­peu­tycz­ne­go psy­cho­te­ra­peu­ta jasno i rze­tel­nie infor­mu­je pacjenta/klienta o swo­ich kwa­li­fi­ka­cjach, umie­jęt­no­ściach i doświadczeniu.
7. Psychoterapeuta gwa­ran­tu­je pacjentowi/klientowi, że prze­bieg pro­ce­su tera­peu­tycz­ne­go nie będzie uza­leż­nio­ny od wpły­wu osób trzecich.

 9. Przerwanie pro­ce­su psychoterapii

1. Psychoterapeuta koń­czy pro­ces psy­cho­te­ra­peu­tycz­ny, jeże­li został zre­ali­zo­wa­ny uzgod­nio­ny cel psy­cho­te­ra­pii lub wyczer­pa­ły się moż­li­wo­ści osią­gnię­cia celu lub pacjent/klient nie odno­si z niej korzyści.
2. Jeżeli z jakich­kol­wiek powo­dów psy­cho­te­ra­peu­ta musi prze­rwać psy­cho­te­ra­pię, dba o wła­ści­we dla pacjenta/klienta roz­wią­za­nie tej sytuacji.
3. Psychoterapeuta uprze­dza o ewen­tu­al­nych zagro­że­niach i skut­kach zwią­za­nych z prze­rwa­niem pro­ce­su tera­pii w przy­pad­ku prze­rwa­nia pro­ce­su psy­cho­te­ra­pii z przy­czyn leżą­cych po stro­nie pacjenta/ klienta.

 10. Relacje mię­dzy psy­cho­te­ra­peu­tą i pacjentem/klientem

1. Psychoterapeuta sta­ra się pozo­sta­wać wyłącz­nie w rela­cji zawo­do­wej z pacjen­tem pod­czas pro­ce­su psychoterapii.
2. Psychoterapeuta nie podej­mu­je rela­cji sek­su­al­nych z pacjentami/klientami w trak­cie pro­ce­su psychoterapii.
3. Psychoterapeuta nie przyj­mu­je do psy­cho­te­ra­pii osób, z któ­ry­mi wcze­śniej miał rela­cje seksualne.
4. Psychoterapeuta nie wcho­dzi w rela­cję sek­su­al­ną z byłym pacjentem/klientem co naj­mniej przez dwa lata od zakoń­cze­nia rela­cji zawodowej.

 11. Opłaty

1. Psychoterapeuta nie wyko­rzy­stu­je finan­so­wo pacjentów/klientów i innych odbior­ców swo­ich usług.
2. Jeśli pacjent/klient zale­ga z opła­ta­mi za usłu­gę psy­cho­te­ra­peu­tycz­ną, i psy­cho­te­ra­peu­ta zamie­rza sko­rzy­stać z pomo­cy praw­nej w tym zakre­sie kan­ce­la­rii win­dy­ka­cyj­nej itp., naj­pierw infor­mu­je o tym zamia­rze dłuż­ni­ka dając mu szan­sę uisz­cze­nia należności.
3. Psychoterapeuta nie przyj­mu­je korzy­ści finan­so­wych lub oso­bi­stych za skie­ro­wa­nie pacjenta/klienta do innych specjalistów.

 12. Barter

Psychoterapeuta nie może pro­wa­dzić wymia­ny bar­te­ro­wej z pacjentem/klientem. Barter jest dopusz­czal­ny jedy­nie w szcze­gól­nych oko­licz­no­ściach, jeśli nie ma kli­nicz­nych prze­ciw­wska­zań i nie nie­sie ryzy­ka wyko­rzy­sta­nia pacjenta/klienta lub wypa­cze­nia rela­cji psychoterapeutycznej.

 13. Zasady ety­ki w szko­le­niu psychoterapeutów

1. Psychoterapeuta rze­tel­nie przed­sta­wia wie­dzę psychoterapeutyczną.
2. Psychoterapeuta nie naucza spe­cja­li­stycz­nych metod dia­gno­zy i psy­cho­te­ra­pii osób, któ­re nie są spe­cja­li­sta­mi w zakre­sie ochro­ny zdro­wia lub nie są uczest­ni­ka­mi szkolenia.
3. Psychoterapeuta nie podej­mu­je w rela­cji sek­su­al­nych ze stu­den­ta­mi czy szko­lo­ny­mi, nad któ­ry­mi ma wła­dzę lub je oce­nia, gdyż nie­sie to ryzy­ko wyko­rzy­sta­nia oso­by lub upo­śle­dze­nia oceny.
4. Psychoterapeuta nie wyko­rzy­stu­je rela­cji z oso­ba­mi, nad któ­ry­mi ma wła­dzę jako super­wi­zor, opi­niu­ją­cy, nauczy­ciel czy zwierzch­nik do oso­bi­stych celów.
5. Psychoterapeuta pro­wa­dzą­cy psy­cho­te­ra­pię szko­le­nio­wą nie bie­rze udzia­łu w pro­ce­du­rze oce­ny postę­pów szko­le­nio­wych swo­je­go pacjenta/klienta.
6. Psychoterapeuta pre­zen­tu­je obiek­tyw­ną i wszech­stron­ną wie­dzę doty­czą­cą psy­cho­te­ra­pii a oso­bi­ste poglą­dy pre­zen­tu­je tyl­ko jako takie.
7. Psychoterapeuta (szko­lą­cy) nie może wpro­wa­dzać w błąd, co do for­mal­ne­go uzna­wa­nia zdo­by­wa­ne­go przez oso­by szko­lą­ce wykształ­ce­nia uzna­wa­ne­go przez insty­tu­cje pań­stwo­we i orga­ni­za­cje zawo­do­we, jak i upraw­nień doty­czą­cych posłu­gi­wa­nia się tytu­łem „psy­cho­te­ra­peu­ty” oraz moż­li­wo­ści pokry­wa­nia kosz­tów psy­cho­te­ra­pii przez ubez­pie­czy­cie­li i insty­tu­cje świad­czą­ce usłu­gi zdrowotne.
8. Ośrodki szko­lą­ce przy­szłych psy­cho­te­ra­peu­tów oce­nia­ją kwa­li­fi­ka­cje, przy­go­to­wa­nie i psy­cho­fi­zycz­ną przy­dat­ność kan­dy­da­tów do zawo­du psy­cho­te­ra­peu­ty, jak rów­nież prze­ka­zu­ją wyczer­pu­ją­ce i czy­tel­ne infor­ma­cje na temat pro­gra­mu kształ­ce­nia i wewnętrz­nych prze­pi­sów regu­lu­ją­cych pro­ces edukacji.
9. Ośrodki szko­lą­ce w psy­cho­te­ra­pii dba­ją o wyso­ką jakość edu­ka­cji, zarów­no, jeśli cho­dzi o kom­pe­ten­cje nauczy­cie­li i super­wi­zo­rów, jak i mery­to­rycz­ną spój­ność pro­gra­mów naucza­nia. Ośrodki sto­su­ją meto­dy wewnętrz­nej kon­tro­li efek­tów kształ­ce­nia i sta­le pod­no­szą jego jakość oraz uno­wo­cze­śnia­ją meto­dy kształ­ce­nia zgod­nie z obo­wią­zu­ją­cy­mi stan­dar­da­mi naucza­nia w psychoterapii.
10. Ośrodki szko­lą­ce w psy­cho­te­ra­pii za pomo­cą odpo­wied­nich i przej­rzy­stych pro­ce­dur okre­so­wo spraw­dza­ją, czy oso­ba szko­lą­ca się osią­gnę­ła zado­wa­la­ją­cy poziom wie­dzy i umiejętności.
11. Ośrodki szko­lą­ce w psy­cho­te­ra­pii usta­la­ją zasa­dy doty­czą­ce rela­cji nauczy­ciel – oso­ba szko­lą­ca się, a tak­że two­rzą regu­ły i dba­ją o stwo­rze­nie forum do roz­wią­zy­wa­nia poten­cjal­nych problemów.
12. Ośrodki szko­lą­ce w psy­cho­te­ra­pii dba­ją o odpo­wied­ni dobór kadry, o wyso­ki poziom dydak­tycz­ny, kli­nicz­ny i nauko­wy człon­ków swo­je­go szko­le­nio­we­go zespołu.

 14. Oświadczenia publicz­ne i reklama

1. Psychoterapeuta w wystą­pie­niach poda­je tyl­ko stwier­dze­nia praw­dzi­we i zgod­ne z aktu­al­nym sta­nem wie­dzy psy­cho­te­ra­peu­tycz­nej, jak i stan­dar­da­mi etycznymi.
2. Psychoterapeuta dowie­dziaw­szy się, że ktoś wygła­sza nie­praw­dzi­we stwier­dze­nia na temat psy­cho­te­ra­pii lub jego pra­cy, sta­ra się je skorygować.
3. Psychoterapeuta nie powi­nien wyra­żać zgo­dy na wyko­rzy­sty­wa­nie swo­ich danych oso­bo­wych i swo­je­go wize­run­ku w środ­kach maso­we­go prze­ka­zu jako wła­snej kryptoreklamy.
4. Psychoterapeuta nie sto­su­je stwier­dzeń, któ­re są zwod­ni­cze, mani­pu­la­cyj­ne i wpro­wa­dza­ją w błąd odno­śnie do m.in. jego wyszko­le­nia, doświad­cze­nia, kom­pe­ten­cji, stop­nia aka­de­mic­kie­go, przy­na­leż­no­ści do orga­ni­za­cji zawo­do­wych, pro­wa­dzo­nych usług, nauko­wej pod­sta­wy, lub wyni­ków dzia­łań psy­cho­te­ra­peu­tycz­nych, opłat, ich publi­ka­cji lub rezul­ta­tów badań.
5. Psychoterapeuta powi­nien zacho­wać szcze­gól­ną ostroż­ność w for­mu­ło­wa­niu opi­nii o dzia­łal­no­ści zawo­do­wej inne­go psy­cho­te­ra­peu­ty, w szcze­gól­no­ści nie powi­nien go publicz­nie dys­kre­dy­to­wać w jaki­kol­wiek spo­sób, jak rów­nież szko­ły psy­cho­te­ra­peu­tycz­nej, któ­rą ów reprezentuje.

 15. Relacje zawo­do­we mię­dzy psychoterapeutami

1. Psychoterapeuta w mia­rę potrzeb, współ­pra­cu­je z przed­sta­wi­cie­la­mi innych nauk dla dobra pacjenta/ klienta.
2. Psychoterapeuta nie ukry­wa przed pacjentem/klientem infor­ma­cji doty­czą­cych pro­fe­sjo­nal­nej pomo­cy ofe­ro­wa­nej przez innych psy­cho­te­ra­peu­tów lub inne instytucje.
3. Jeśli dobro pacjenta/klienta wcho­dzi w kon­flikt z lojal­no­ścią zawo­do­wą, psy­cho­te­ra­peu­ta wspie­ra przede wszyst­kim dobro pacjenta/klienta, z uwa­gi na nie­rów­ność rela­cji pomię­dzy pacjentem/klientem a psychoterapeutą.

 16. Badania nad psychoterapią

1. Psychoterapeuta pro­wa­dzą­cy bada­nia nauko­we i kli­nicz­ne powi­nien prze­strze­gać norm i obo­wiąz­ków wyni­ka­ją­cych z Kodeksu Etyki Zawodu Psychoterapeuty oraz ogól­nie przy­ję­tych zasad ety­ki badań naukowych.
2. Psychoterapeuta powi­nien brać udział w pro­jek­tach badaw­czych doty­czą­cych skut­ków psy­cho­te­ra­pii i roz­wi­ja­ją­cych aspekt nauko­wy i teo­re­tycz­ny psychoterapii.
3. Psychoterapeuta w pro­wa­dze­niu badań i publi­ka­cji ich wyni­ków kie­ru­je się uczci­wo­ścią i rze­tel­no­ścią naukową.

 17. Standardy praw­ne a etyczne

1. Psychoterapeuta jest zobo­wią­za­ny do prze­strze­ga­nia obo­wią­zu­ją­ce­go prawa.
2. Psychoterapeuta, któ­ry jest człon­kiem PFP i został ska­za­ny wyro­kiem sądu za prze­stęp­stwo kry­mi­nal­ne lub jest pozwa­ny przez pacjen­ta /klienta z powódz­twa cywil­ne­go, infor­mu­je o tym Zarząd PFP.

 18. Rozwiązywanie pro­ble­mów etycznych

1. Wypadki naru­sze­nia niniej­sze­go Kodeksu, nie­po­ro­zu­mie­nia i kon­flik­ty pomię­dzy psy­cho­te­ra­peu­ta­mi będą­cy­mi człon­ka­mi Federacji roz­pa­tru­je Sąd Koleżeński Federacji.
2. Jeżeli psy­cho­te­ra­peu­ta dowia­du­je się o naru­sza­niu ety­ki przez kole­gę, naj­pierw powi­nien sta­rać się wpły­nąć na zmia­nę jego postę­po­wa­nia poprzez oso­bi­stą roz­mo­wę. Jeśli to dzia­ła­nie nie przy­nio­sło­by rezul­ta­tu, powi­nien for­mal­nie powia­do­mić wła­dze Federacji. Zaniechanie wymie­nio­nych dzia­łań sta­no­wi naru­sze­nie etyki.
3. Psychoterapeuta nie wno­si ani nie popie­ra takich skarg na naru­sze­nie ety­ki, któ­re nie mają pod­staw i któ­rych celem jest zaszko­dze­nie psy­cho­te­ra­peu­cie a nie ochro­na pacjentów/klientów.